فاجعهٔ انفجار قطار نیشابور که بزرگترین سانحهٔ راه آهن در ایران است، در روز ۲۹ بهمن سال ۱۳۸۲ در نزدیکی ایستگاه خیام در ۱۷ کیلومتری نیشابور رخ داد . در این سانحه ۳۲۰ نفر کشته و ۴۶۰ نفر زخمی شدند. اکثر کشته شدگان از نیروهای امدادی و انتظامی و نیز مردمی بودند که برای تماشای آتش گرفتن و عملیات اطفای حریق واگن های قطار گرد آمده بودند. صدای مهیب ناشی از انفجار بهقدری شدید بود که تا فاصله تقریباً یکصد کیلومتری و حتی در شهر مشهد هم شنیده شد. در محل انفجار گودال بزرگ و عمیقی ایجاد شد و قطعات واگنها از جمله چرخهای بسیار سنگین تا فاصله دویست متری محل حادثه پرتاب شده بودند. ساختمان ایستگاه راهآهن و تعدادی از منازل روستای نزدیک محل آسیب دیدند و تا شعاع بیست کیلومتری محل سانحه موج انفجار صدماتی به دیوارهای منازل روستاییان وارد کرد و حدود سیصد نفر از افرادی که نزدیک محل سانحه بودند بهطرز فجیعی کشته شدند بهنحوی که شناسایی برخی از آنها امکانپذیر نبود. پس از حادثه، به پیشنهاد شورای شهر نیشابور مقرر شد آتش نشانان کشته شده در این حادثه شهید شمرده شوند. شدّت انفجار (که معادل ۱۸۰ تن TNT تخمین زده شده است) به حدی بود که چندین روستای اطراف آن تخریب شد و صدای مهیب آن در نیشابور و حتی مشهد هم شنیده شد. هیچگاه از سوی مقامات علّت دقیق حادثه و محمولهٔ آن قطار باری که توانست این چنین انفجار و تخریبی ایجاد کند به روشنی اعلام نشد.

لینک کوتاه مطلب: https://drsargolzaei.com/?p=513