داستان خرس‌های پاندا به روایت یک ساکسیفونیست که دوست‌دختری در فرانکفورت دارد

نمایشنامه «ماتئی ویسنی یک» از این صحنه آغاز می‌شود که مردی از خواب بیدار می‌شود و زنی ناشناس را در بسترش می‌بیند. گفتگوهای کوتاه بین مرد و زن، صحنه اول نمایشنامه را شکل می‌دهند. این گفتگوها حول محور آشنایی این دو می‌چرخند، در مهمانی شب پیش، جایی‌که مرد مست کرده، ساکسیفون نواخته، شعر خوانده و سرانجام روی لباس زن بالا آورده‌است!

در صحنه‌های بعد با مرد بیشتر آشنا می‌شویم، با سبک زندگی او، خانواده‌اش، شغلش و خاطراتش؛ امّا زن در تمام نمایشنامه در سایه می‌ماند. او تنها مصاحبی صمیمی و همدل است، گوشی شنوا، نوازش دهنده و مونس. آرام آرام گفتگوهای بین مرد و زن قالب واژه‌ها را ترک می‌کنند و تبدیل به ندا و سپس تبدیل به سکوت می‌شوند و در انتهای نمایشنامه، مرد و زن از «قالب تن» خارج شده و تبدیل به یک آواز می‌شوند.

با یک تحلیل یونگی می‌توان نمایشنامه «خرس‌های پاندا» را سیر و سلوک یک مرد در مسیر ارتباط با «وحی شخصی‌اش» دانست، همان پدیده‌ای که «کارل گوستاو یونگ» نام آن را «آنیما» یا «مادینه‌روان» می‌گذارد: بخش زنانهٔ درون یک مرد، همان بخشی که یک مرد را صاحب خلاقیت، اشراق، الهام و کشف و شهود می‌کند.

مرد ابتدا زن را نمی‌شناسد اما ملاقاتش با زن در «احوالات دیونیزوسی» رخ داده است: موسیقی، شعر، مستی، خود را بالا آوردن و از هوش رفتن.

پس از ارتباط مرد با «آنیمایش» پرندگانی از جنس نور در خانهٔ او لانه می‌کنند و با هر واژه، هر فکر و هر نفس او زاد و ولد می‌کنند. این همان مسیر «هنرمند شدن» از دیدگاه یونگی است: ارتباط یک مرد با آنیما (مادینه‌روان درونش).

«ماتئی ویسنی یک» در این نمایشنامه بسیار کوتاه، به شکلی شاعرانه و استعاره‌ای، جهان‌شناسی و هستی‌شناسی (آنتولوژی) خود را بیان می‌کند:

زایش و مرگ، وحدت و کثرت، جسم و جان، واژه و معنا در یک دیالکتیک شاعرانه از یکدیگر متولد می‌شوند و در یکدیگر می‌میرند.

نمایشنامه «خرس‌های پاندا» خود، پیکره (فرمی) آنیمایی دارد: بی‌زمانی، بی‌مکانی، ابهام، ایهام و فضایی پر از افسون، راز و مستی خواننده را با ذات «آنیمایی» زندگی متصل می‌سازد.

• حضور و غیاب آگاهی
• رفتیم بیرون سیگار بکشیم هفده سال طول کشید
• زندگی شاعرانه
• رمزگشایی نمادها در داستان پینوکیو