درسیاز اردوگاه آشویتز
در اردوگاههای اسرای جنگی و در برخی زندانهای سیاسی علاوهبر شکنجههای جسمانی ازشکنجههای روانی برای درهمشکستن زندانیان استفاده میکنند.
یکی از ترفندهای شکنجه روانی یا شکنجه سفید این است که اسرا را نسبتبه نزدیکانشان منجمله همبندانشان بدبین کنند. وقتی زندانیان نسبت بههم بدبینی و خصومت داشته باشند امکان شورش و فرار بسیار کمتر میشود.
«پریمو لوی» (Primo Levi) یک «شیمیدان ایتالیایی» بود که در «جنگ جهانی دوم» به اسارت نازیها درآمد و یکسال را در اردوگاه وحشتناک «آشویتز» گذراند.
لوی پس از جنگ کتابی نوشت با عنوان «اگر انسان این است» (If this is a man) و خاطراتش را درباره دوران اسارتش با دیگران درمیانگذاشت.
پریمو لوی سهم اعظم نجات و بقایش درآن شرایط سخت را بهاین عامل نسبتداد که نسبتبه همسلولیاش ملاحظه و همدلی داشتهاست و او را نیز همانند خودش یک انسان درنظر میگرفته نه یک شئ و یک ابزار.
برای بسیاری از افراد در شرایط خطرناک، دشوار و بحرانی حفظ این دیدگاه کاری دشوار است.
درهنگام یک جشن یا زمانیکه سوروسات و بریز بپاش درجریان است همه با هم مهربان هستند و از همدیگر پذیرایی میکنند اما هنگامیکه در شرایط پراسترس قرار میگیریم نجات خودمان چنان برایمان اولویت پیدا میکند که از زیرپا گذاشتن حقوق دیگران ابا نداریم ولی نکته مهم قضیه همیناست که برخلاف تصور، در نظر گرفتن حقوق دیگران امکان بقای ما را بیشتر میکند و ما را برای عبور از بحران توانمندتر میسازد.
زندانبانان ترجیح میدهند خصومت اسرا معطوف به یکدیگر شود تا معطوف به آنان، ترفند زندانبانان این است که اسرا به «نجات فردی» فکر کنند، درحالیکه هم سلامت جسمی-روانی تکتک زندانیان و هم نجات آنها از اسارت مدیون همبستگی، همفکری و همدلی آنهاست.
دکتر محمدرضا سرگلزایی ـ روانپزشک
.
مطالب مرتبط
- مسابقه ملی من از تو زرنگترم
- تعریف جامعهٔ سالم
- تحلیلی جامعهشناختی برادران کارامازوف
- ساختار جامعه تکاملیافته
- تغییرات کوچک را دست کم نگیریم
- آرمانشهر و ویرانشهر
Photo From: saraandigor.com
لینک کوتاه مطلب: https://drsargolzaei.com/?p=255
این مطلب به زبانهای English در دسترس است