سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش

نام کتاب:   سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش

نویسنده: هاروکی موراکامی

مترجم: امیر مهدی حقیقت

ناشر: نشر چشمه- چاپ هفتم- ۱۳۹۶

هاروکی موراکامی نویسنده شصت و نه ساله ژاپنی کاملا تحت‌تاثیر روایت روانکاوی از انسان قرار دارد. در کتاب «کافکا در کرانه» عقده ادیپ فروید را بازروایی می‌کند و در کتاب‌های «کتابخانه مرموز» و «سرزمین حقایق بی‌رحم و ته دنیا» ناخودآگاه جمعی یونگ را ترسیم می‌کند. آخرین کتابی که از «موراکامی» خواندم «سوکورو تازاکی بی رنگ و سال های زیارتش» همچنان جان‌مایه روانکاوی را در خود حفظ کرده با این تفاوت که این بار موراکامی با عینک «آلفرد آدلر» به انسان نگاه کرده است.

«سوکورو تازاکی» مردی است که درگیر «عقده حقارت» است، عقده حقارتی که در نوجوانی او شعله ور می‌شود، او وارد جمع دوستانه‌ای می‌شود که هر کدام از اعضای آن از یک نظر برجسته و چشمگیر هستند ولی سوکورو تازاکی در خود، هیچ وجه متمایز و چشمگیری نمی‌کند، نماد این معمولی بودن، نام فامیل سوکورو تازاکی است، نام فامیل هر یک از دوستان او حاوی یک رنگ است مثل آسمان آبی یا کوه سفید ولی نام فامیل سوکورو هیچ رنگی در خود ندارد، بنابراین دوستان سوکورو بر اساس نام فامیلی‌شان به رنگ‌های سیاه، سفید، آبی و قرمز نامیده می‌شوند ولی سوکورو تازاکی را با لقب «بی رنگ» صدا می‌زنند.

پس از مدتی سوکور  تازاکی توسط دوستانش طرد می شود و این طرد شدن تبدیل به الگوی تکرار شونده زندگی او می‌شود. داستان از میانسالی سوکورو تازاکی شروع می‌شود. جایی که سوکورو در بحران‌ میانسالی، در مرز مرحله «اجتماعی شدن» و مرحله «تفرد» قرار دارد، پس به گذشته برمی‌گردد تا راز این الگوی تکرار شونده را پیدا کند. گرچه هاروکی موراکامی مفهوم داستان‌هایش را از فروید یونگ و آدلر گرفته است ولی داستان‌های او به هیچ وجه تکراری و تقلیدی نیستند. موراکامی از یک طرف نظریات روانکاوی را با فرهنگ ژاپنی می‌آمیزد و از طرف دیگر آن ها را با المان‌های عصر رسانه و تکنولوژی پیوند می‌دهد.