همنوایی شبانه ارکستر چوب‌ها

اگر او (رعنا) سه شخصیت داشت تعداد شخصیت‌های من بی‌نهایت بود. من سایه‌ای بودم که نمی‌توانست قائم به ذات باشد. پس دائم باید به شخصیت کسی قائم می‌شدم. دامنه انتخاب هم بی‌نهایت بود. گاه «ماکس فن سیدو» می‌شدم, گاه «ژرار فیلیپ» گاه «ژان پل سارتر»، گاه «داستایوسکی» و گاهی هم «جان کاساویتس»…. حالا تصور کنید در آن ده روزی که من و رعنا با هم بودیم چه کسی با چه کسی عشق بازی می‌کرد!