پروانه اسکندری

«پروانه اسکندری» (پروانه فروهر) در ۲۹ اسفند سال ۱۳۱۷ در تهران به‌دنیا آمد. وی برای اوّلین‌بار در دوازده سالگی به‌علت شعارنویسی روی دیوار سفارت شوروی در اعتراض به‌ اشغال شهرهای قفقاز توسط آن کشور، بازداشت‌شد.

وی که از طرفداران «دکتر مصدق» بود، در سال‌های پس از کودتای ۲۸ مرداد، به فعالیت در انجمن فرهنگی «آناهیتا» که سازمان همگام «حزب ملّت ایران» بود پرداخت. در روز ۱۶ آذر ۱۳۳۹، در اوّلین مراسمی که به مناسبت کشته‌شدن سه دانشجو در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ برگزارشد، پروانه اسکندری سخنرانی و این روز را به‌عنوان روز دانشجو اعلام‌کرد.

در بهمن‌ماه همان‌سال و در پی یک سخنرانی دیگر در دانشگاه، وی بار دیگر بازداشت‌شد. پروانه در همان‌زمان که دانشجو بود به آموزگاری نیز اشتغال داشت و در همان سال به‌نمایندگی از فرهنگیان، به عضویت کمیتهٔ ۵ نفری فرهنگیان درآمد.

تلاش‌های وی در این کمیته، بار دیگر منجر به دستگیری وی شد. او در سوّم اردیبهشت ماه ۱۳۴۰ با همرزم سیاسی‌اش «داریوش فروهر» ازدواج‌کرد. پروانه فروهر که عضو کمیتهٔ استان تهران جبههٔ ملّی بود، سخنران تظاهرات سی تیر ۱۳۴۰ بود.

وی بلافاصله پس از این سخنرانی توسط نیروهای امنیتی دستگیرشد. پروانه فروهر در همین‌سال، به‌همراه چهار دانشجوی دیگر به نمایندگی از طرف دانشجویان برای مذاکره با «دکتر علی امینی» نخست‌وزیر وقت انتخاب‌شد. وی در سال ۱۳۴۹ از حق تدریس در دبیرستان‌های کشور محروم‌شد.

از سال ۱۳۵۶ و با آغاز انتشار نشریهٔ «خبرنامهٔ جبههٔ ملّی ایران» که به‌صورت پنهانی صورت می‌گرفت، پروانه فروهر مسئولیت آن‌را بر عهده‌گرفت. پس از انقلاب نیز، پروانه فروهر مدیر مسئول نشریهٔ جبههٔ ملّی شد.

در پاییز ۱۳۷۷ پروانه و داریوش فروهر در خانهٔ شخصی خود در «خیابان سعدی، خیابان هدایت، کوچه مرادزاده، پلاک ۱۸» طی قتل‌های سیاسی موسوم به قتل‌های زنجیره‌ای با ضربات متعدد چاقو به‌قتل رسیدند.

دکتر محمدرضا سرگلزایی ـ‌ روان‌پزشک 

مطالب مرتبط

• فَرُّخ‌رو پارسا
• درباره سه زن
• قدم خیر قلاوند
• عَهِد تمیمی