با سلام و تشکر از مطالب خوبی که در کانال میگذارید و سهم مهمی در آگاه سازی ما داشته است .
امروز فرزندم که پسر است و ۱۳ سال سن دارد وقتی از مدرسه به منزل آمد درباره یکی از همکلاسی هایش که بدلیل اینکه نمره ی صفر از درس ریاضی گرفته بود توسط معلم آن درس ، تنبیه بدنی شده بود گویا معلم ابتدا دانش آموز را صدا زده و آورده بالای کلاس و سیلی به صورتش زده است و پسرم خیلی ترسیده بطوریکه به گفته ی خودش احساس ادرار پیدا کرده است .
این موضوع برایم خیلی متاثر کننده بود . دلم میخواد کاری برای آن دانش آموز و احتمالن بقیه که از محبت اینچنینی آن معلم بی نصیب نمی مانند ، انجام دهم . اگر مساله فرزند خودم بود تکلیفم روشن بود ولی دخالت در مساله ای که مربوط به فرزندم نیست پیامدهایی میتواند برای فرزندم داشته باشد(چون فرزندم نقص توجه و تمرکز دارد و با معلمان به اندازه ی کافی سر وکله زده ام ) با توجه به اینکه جنابعالی بارها درباره مدارس و سیستم آموزشی بیمار در کشور ما مطالبی فرموده اید ، از شما راهنمایی در این مورد را دارم . ضمنا پسرم در مدرسه ی غیر انتفاعی تحصیل می کند . با سپاس فراوان
پاسخ دکتر سرگلزایی :
با سلام و احترام
ما نمی توانیم یک مشکل جمعی را به صورت فردی حل کنیم، ما نیاز به ایجاد تشکل های اجتماعی مردمی و سازماندهی کنش های جمعی داریم. بسیاری از والدین از من می پرسند چه باید بکنیم که عوارض جانبی این سیستم آموزشی نامطلوب را در فرزندمان از بین ببریم، پاسخ من این است که قرار نیست ما وضع موجود را بپذیریم و با ثابت فرض کردن آن، بخواهیم عوارض نامطلوب آن را رفع کنیم؛ والدین برای سلامت فرزندان شان ناچارند همچون یک فعّال اجتماعی به میدان بیایند و آموزش و پرورش را به اصلاح مُجاب کنند. از مشارکت فعّال در انجمن های اولیاء و مربیان گرفته تا تشکیل سازمان های مردم-نهاد (NGO) ، تأسیس مدارس مشارکتی ، ایجاد کمپین هایی در جهت تحریم محصولات، سیاست ها و برنامه های فرهنگی بیمارگونه و راه اندازی جریان های اجتماعی سازنده، نقد کتاب های درسی و حتی تحصّن در مدارس و ادارات آموزش و پرورش و رسانه ای کردن این کنش ها.
سیاست نظام حاکم این است که ما را از نقطه ضعف های شخصی مان بترساند، نمونهٔ آن همین است که می فرمایید اگر فرزند من نقص توجه یا ضعف درسی داشته باشد من شرم و نگرانی دارم از این که به چیزی در مدرسه اعتراض کنم. به همین دلیل است که ما باید جمعی حرکت کنیم، شبکه بسازیم و شبکه ها را از چارچوب فضای مجازی بیرون بکشیم و به کوچه و خیابان بیاوریم.
کتاب «زندگی تاب آورانه» برنه براون (نشر آموزه) و کتاب «کنش های کوچک ایستادگی» (که در کانال تلگرام به اشتراک گذاشته ام) راهنماهای خوبی برای کنش های جمعی هستند.
پیروز باشید
این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید