مدیریت به سبک آپارتاید
از سال ۱۹۴۸ تا سال ۱۹۹۱ رژیم «آپارتاید» درآفریقای جنوبی بر مسند قدرت بود. آپارتاید یا تبعیض نژادی در آفریقای جنوبی به این معنا بود که اقلیت سفید پوست (اروپایی تبار) در بالاترین سطح رفاه زندگی میکردند و اکثریت رنگین پوست (آفریقایی تبار و هندی تبار) در پایینترین سطح رفاه.
در نظام آپارتاید افراد متعلق به نژادهای غیرسفید مجبور به اقامت در محلهها و شهرهای خاصی بودند و از کلیه حقوق مدنی و امکان پیشرفت سیاسی و اجتماعی محروم بودند.
حتما این سوال برایتان ایجاد میشود که چطور یک اقلیت ده درصدی توانسته به مدت بیش از چهل سال یک اکثریت نود درصدی را به اسارت بگیرد و از حقوق شهروندی محروم کند. چرا این اکثریت نود درصدی در مدت چند دهه نتوانستند سیطره این اقلیت کوچک را درهم بشکنند؟
پاسخ این سوال قابل تعمیم به سایر حکومتهای تبعیض و سرکوب نیز است، همان سیاست قدیمی «تفرقه بینداز و حکومت کن!».
توزیع نژادی در آفریقای جنوبی به این شرح است:
حدود هشتاد درصد سیاهپوست، حدود ده درصد آسیایی (هندی) تبار و کمتر از ده درصد سفیدپوست.
ابتدا تمام نود درصد جمعیت غیرسفیدپوست به یک اندازه دچار محرومیت و فقر بودند ولی وقتی مخالفتها و اعتراضات به این نظام غیرعادلانه شروع شد حاکمان سفیدپوست به «توزیع غیر برابر فقر» پرداختند به این صورت که برای اقلیت آسیاییتبار حقوق و رفاه بیشتر قرار دادند و این اقلیت را در برابر اکثریت سیاهپوست قرار دادند.
بنابراین آسیاییتبارها تبدیل به دژخیمان و ماموران حکومت نامشروع شدند و برای حفظ حقوق اعطایی، به سرکوب سیاهپوستان پرداختند. این چنین بود که حاکمان سفیدپوست دیوار حائلی از جنس هندیتبارها بین خودشان و سیاهپوستان کشیدند تا با خیال راحت از جایگاه نامشروع خود بهره ببرند و خود، درگیر سرکوب سیاهپوستان نشوند.
در حکومتهای توتالیتر اروپای شرقی هم همین اتفاق به شکل دیگری رخ داد. درحالیکه اکثریت مردم زیر خط فقر زندگی میکردند، به اعضای حزب، رفاه بالاتری اعطا میشد. اکثریت مردم برای تامین مایحتاج به اجناس کمکیفیت دسترسی داشتند، در حالیکه اعضای حزب (مدافعان حکومت) از فروشگاههای ویژه خرید میکردند که محصولاتی با تنوع و کیفیت بیشتر ارائه میکردند و صفهایی کوتاهتر داشتند.
نتیجه اینکه اعضای حزب که مایل بودند سهم بیشتری نسبت به اکثریت جامعه داشته باشند نقش پلیس مخفی، مامور دستگیری و شکنجه، زندانبان، خبرچین و مدافع حکومت را در محله و اداره و شهر ایفا میکردند!
نکته طنزآمیز قضیه این است که این «دیوار حائل» خود نیز در مقایسه با «اقلیت حاکم» فقیر و محروم زندگی میکند ولی در مقایسه خودش با همسایگانش، خود را خوششانستر و موفقتر میبیند بنابراین ترجیح میدهد به جای ملحق شدن به همسایگانش، متحد اربابان باقی بماند و از پسمانده سفرههای رنگین اربابان ارتزاق کند.
دکتر محمدرضا سرگلزایی _ روانپزشک
مطالب مرتبط
Photo From: timeshighereducation.com
لینک کوتاه مطلب: https://drsargolzaei.com/?p=305